Sonbahar Vurgunu Şiiri - Hatice Gürgün 4

Sabah gözümü açtım. Yine sen çıktın karşıma bi sonbahar vurgunuyla. Yağmur yağıyordu öyle ıslatıyordu ki kalbimdeki kapanmamış yarama. Yüreğim senin selinde boğuldu. Gözlerimde hayalinle dolaştım her yerde ……
Seni sevmek ne kadar kolaydı. Gülüşün yeterdi kalbimde küçücükte olsa bir yer etmeye. Ama sevmek kadar kolay değil unutmak …… Etle tırnak kopamazsa birbirinden bende senden ayrılamıyorum o kördüğüm olmuş kalbimde. Çayımın şekersiz tadı yok, hayatımında sensiz.
Yaşamak meşakkatli iş sen yoksun yaşamak güzelde yaşadıklarımı anlatacağım biri canım dediğim, içiminde bir parça olmadıktan sonra neye yarar mutlu bir an geçirmek….

Yaşamak kolaydı yanımda varlığını hissettiğim zamanlarda, bilirdim en kötü anımda birinin omzuna yaslanıp ağlayabileceğimi, sevinçlerimi çocuk edasıyla anlatabileceğim yanımda birinin olduğunu, beni benden çok seven biri….. her şeyi paylaştığım, soluduğum havayı, yürüdüğüm yolları, yaralarımı saran, beni ben olmamı sağlayan biri….
Korkmazdım düşsem de kalkardım cesurca bilirdim sen vardın arkamda. Düşünmezdim, dalmazdım derinlere…. Çaresiz kaldığımda bi lafın vardı “çaresiz kaldığında çare sensin” diye. Ben çareyi sende sonra kaybettim. Sen yaşama telaşımdın, tartışmanın bile bu kadar tatlı olduğunu bana öğretendin.
Şimdi olsan bana bakıp kızardın bu ne hal diye. Ben seni öyle sindirmişim ki içime her an içimde yaşıyorsun benimle. Sen yanımda değilsin ama biliyorum hep kalbinde taşıyorsun beni.
Ben seni kalbime saklamışım, yüreğime oturtmuşum, şimdi içimde bir sen varsın bir de hiç büyümeyen çocuk ruhum. Her sonbahar geldiğinde sen daha çoğalıyorsun içimde….. ayaz bir rüzgarda apansız bir üşüme geliyor … seni hissediyorum. üzülme diyorsun sanki, ağlama, ben hep yanındayım…. Bugün de yarında hep ben seninle yaşıyacağım bunu da sen bil…. UNUTMA!