Sonbahar, Kış Şiiri - İbrahim Özdemir 5

Sonbahar, Kış
Şimdi
Bir sonbahar, bir kışın
Yurdu yüreğim
Sevinçler düşüyor dalarından
Mutluluklar birer birer soluyor renklerini
Çocuklar koşmuyor
Güneşli tarlalarda
Ve açmıyor rengarenk çiçekler
Ağaçlar yaprak döken dalarına
Üzülmekten kurumuş
Çiftçiler ekmiyor tarlaları
Dönmüyor değirmenin çarkı
Ve duymuyor ruhlar
Mutluluk huzur adlı ekmeğe
Güzel ötüşlü kuşları hiç sorma
Onlarda çoktan göçtüler
Şimdilerde bir leş kargasının
Ötüşüne özlem duyar oldu
Bu hasta vede sesizliğe bürünmüş
Yalnız Yurt
Ağırdan bembeyaz bir hüzün düşüyor
Yüreğimin göğünden
İhtiyarlık oluyor
Ölüm oluyor
Kefen oluyor
Örtüyor yalnızlıktan hasta düşmüş bu yurdu
Kimbilir
Belki anlıktır bu sonbahar, kış
Kimbilir belki ebedi.
İbrahim Özdemir 19.11.2021