Sonbahar Gelince Şiiri - Kazım Üçok

Havada bölük bölük
Giderken kırlangıçlar turnalar
Bir gariplik çöker içime ince ince
Depreşir gönlümde eski yareler
Sonbahar gelince
Solar ruhumun al-yeşil örtüsü
Titreyen tellerinde kemanın
Başlar o ayrılık türküsü

Bahçeler mahzun dallar hüzün kesilir
Üşür fidelerim
Her Sonbaharda ben
Ayrılık türküleri söylerim
Acılar dökülür dudaklarımdan
Böyle her gece
Bir gariplik çöker içime
Sonbahar gelince

Gölgeler uzarken akşamlarda
Gözüm görmez olur onca güzellikleri
Yolunu kaybetmiş dağ kuşları gibi
Dolanır dururum
Şiirler susar şarkılar susar sebepsiz
Ben her sonbaharda lâl olurum
Sarpa vurur gittiğim yollar beni
Bir yanım gurbet bir yanım diyar olur
Yorulur bindiğim küheylan bu demde
Geceler feryat-figan olur

Sanki ayaklarıma zincir vurulmuş
Sanki dipsiz kuyulara düşmüşüm ben
Sanki değirmen taşları oturmuş yüreğime
Sanki bitiverecek aldığım nefes birden
İşte bu yüzden ben
Çekip gitmek istiyorum
Bu esrarengiz bu hoyrat
Bu efkâr yüklü şehirden

Biliyorum bunların hepsi de saçma
Bunların hepsi de çılgınca, delice
Bir gariplik çöker içime
Sonbahar gelince
Sonbahar gelince...