Sonbahar Demi Şiiri - Zennehar Yılmaz

Sonbahar yağmuru değdi gönlümün duvarına Islak nemli bir o kadarda rutubetliyim Sevgin naftalin tozu gibi azda olsa alıyor nemini Gözlerinin kahverengi bahçesinde yürürken Kirpiklerinin okundan kaşlarının yayından ürküyorum Başlangıçlarıma cennet sonlarıma sonbahar getiren sendin Avokadolar yetiştiren amazon ormanlarına döndüm Hiç dindiremediğim alışkanlığında hüznü barındırdın Gözlerin ile yüreğime… Saçlarımı hamak yapıp uyuttuğum geceler isyankâr bana Gazelini topladığım toprak üşüyorum diye haykırıyor Kulaklarım sağır gönlüm mahpus Gelme duymaz işitmez gönlüm Ne kadar bağırırsan çağır… Çağuli gül dalları arasından sıyrılmaya çalıştıkça, Yırtıyor tenimi bedenimi dikenin Ayık bulamıyorum kendimi sen benden gittin gideli Günümün güneşi gecemin matemi… Gece gün dinmeden boranlarla yarışırcasına akıyor, Akıyor, akıyor sonum olmuş bahar yağmuru Meltemler ağlıyor korkuyor gürültüsünü yansıtmasından, Duyurmasından gökyüzünün… Yine nemleniyorum sensiz demlediğim çayımın buharında… Zennehar Yılmaz 25 Eylül 2011 Pazar, 16:45:59