Sonbahar Şiiri - Abdülsamet Topal

Sonbahardaki ağaçlar gibi yaprak döktün kalbime
Gözlerindeki o ince sisli bakışı unutamam
Karanlık ve kasvetli bir akşamdı yine
Bir sonbahar mevsimi gibiydin hiç alışılmayan

Tane tane yaprakların düşüverdiği bir günde
Kapalı gri hafif yağmurlu bir akşam
Uzaklara baktım seni özledim yine
Bir mevsim gibi gittin varlığına alışamadan

Sanki ölüm sessizliği var beynimde
Süresiz durduk uzaklara bakarak konuşmadan
Ölen tabiata inat hayat gördüm gözlerinde
Bir mevsimden ibaret miydi yaşamak?

Rüzgarın sustuğu, ağaçların öldüğü bu mevsimde
Etrafa hayat veren sen miydin?
Seni seviyorum dedikçe büyüyen bu gözlerde
Bir hayat buldum ben hiç gitmeyi ister miyim?

Güzellikler açıverdi sonbaharda sen gülünce
O mudur gri karanlık havayı dağıtan?
Saatlerin durduğu, rüzgarın sustuğu bu saatte
Hasret yine kapımı çaldı uzaklardan.