Sonbahar Şiiri - Mehmet Çiçek

Çiseliyor usulca yapraklar pencereme.
Birazı sarı, birazı kahverengi, kırmızı…
Renk cümbüşü var konuyor ağaçlara,
Oradan düşüyor bir kar tanesi gibi, toprağın üzerine.

Eziliyor yapraklar ayakların altında.
Onca zulme rağmen küs değil insanlara.
İnatla umut katıyor hüzünlü gözlere.
İnatla yeniden umut oluyor yıkılan umutlara.

Hafif bir rüzgâr esiyor tenime.
Gözlerim kamaşıyor şimşeğin çakışıyla.
Kulaklarım titriyor göğün inlemesi ile.
Ve bir yağmur damlası düşüyor avucumun içine.

Toprak adeta hasret kalmış susamış suya.
Düşen her bir damlayı çekiyor içine.
Arkasında mis bir koku.
Ve merhaba diyor sonbaharın gelişine