Sonbahar Şiiri - Yılmaz Uskudar

can havliyle tutunuyorlardı ağaçlara
sararan yapraklar, düşmemek için..
kuşlar ötmüyordu sessizlik hakim
sanki yine göç hüznü var gibi
belki yeni yerlerin heycanı
belkide alışılmış hayattan kopuşa hazırlık...

güneş bile küsmüş nazlı bir kız gibiydi
göstermiyordu yüzünü artık
herşey solgun herkes bitkin herşey bezgin
sahiller bomboşdu kış uykusuna hazırlanırcasına

baktım etrafıma gülen bir yüz ışıldayan bir göz e rastlarım belki diye
yoktu malesef hüzünlüydü insanlar griydi heryer renksiz solgun yavan...
hayat neşesiz sokaklar cansız insanlar heycansız
aşklar ateşlenmiyordu fitiller ıslak
gülücükler yoktu artık selamlar basirete tutsak...

yürürken sonbahar hüznüne teslim olmuş sokaklarda titredim birden
olmaz dedim kendi kendime sonbahara inat yapmalı birşeyler
kaçırmamalı hayatı yakalamalı bir yerinden tüm bezginlere örnek olmalı
canlanmalı herşey yine yeniden heycanla şevkle yeni bir hevesle

gittim nalbura aldım rengarenk yüzlerce kova boya
avuçladım boyaları boyadım heryeri uçarcasına
düşen yaprakları yeşile boyadım yapıştırdım ağaçlara
gri binaları rengarek yaptım harcadım boyaları hoyratça
sildim bulutları sonra bir güneş çizdim peşinden masmavi gökyüzü

dürttüm kuşları ötün hadi dedim canlandırın yeryüzünü
mutsuz insanlara maskeler dağıttım gülümseyen yüzler doldu heryer
daha sonra boyadım web sitelerinide
dürtüm üyeleri canlanın dedim hayata dönsünler
gülsünler sadece mutluluk için dedim bu yeterli

işte böyle sonbahardı yine herşey
ama artık nalburdan aldığım boyalarla daha renkli...