Sonbahar Şiiri - Recep Yıldız

Gitmek zorundayım, beni affet bu sonbahar...
Hüznüm, kasîdelerle tesellî edilmiyor!
Mevsim, sükûta râm. Konuşan, yalnız inkisâr;
Bir sonbahar ki, gözleri dolmuş, gidilmiyor...

Şâir sedâsı köhne semâverde can verir.
Kar, şarkı söylemekte hafiften kırık cama...
Her şey gözümde kar gibidir, an be an erir,
Yalnız bu son nefeste bakar hüsn ü ânıma...

Şâir demek, hüzün demek. Âlem bütün serâb;
Leylâ dudaklarında kül olmuş bir âfitâb...

mef'ûlü / fâilâtü / mefâîlü / fâilün