Sona Yürüyüş Şiiri - Aslan Avşarbey Mülki

Ayaz bir aralık akşamında
Her şeyi, herkesi, seni bırakıp arkamda
Bir yanımda gam bir yanımda keder
Yürüdüm yürüdüm
Ve böyle bir gecede geldi ölümüm
Ne eve yetişme telaşı vardı
Ne de saatin kaç olduğunun önemi
Zemin baştan başa bomboştu
Zaman baştan sona bomboş
Ellerim bomboştu
Bir tek kalbimde sen vardın
Bir de aklımda yüzün
Ve kulaklarımda istersen kal diyen sözün
Kanmadım
Yürüdüm yürüdüm

Şehri ikiye bölen nehir boyunca
Donmuş kaldırımlara basa basa
Yürüdüm başım öne eğik, başıboş
Gülerek yanımdan geçti birkaç sarhoş
Irmak kenarında ateş yakmış akşamcılar
Bir ağaç dibinde sarmaş dolaş sevgililer
Kim bilir hâlime bakıp neler dediler
Tınmadım
Yürüdüm yürüdüm

Bıyıklarımda buz tutmuş nefesim
Kendime bile uzak, boğuk, hıçkıran sesim
Yanaklarımda donmuş gözyaşlarım
Ve birkaç sokak köpeği ki arkadaşlarım
Gece buz kesmiş, gece zor
Benim içimde bir yürek dolusu kor
Donmadım
Yürüdüm yürüdüm

Bir serçe oldu yüreğim birden, kanatlandı
Ayaklarım yürürken kör topal
Aldı beni pencerene götürdü
Ağlayan bir silüet gördüm balkonundan
Ayaklarım şehri ikiye bölen nehrin kenarında
Yüreğim ağzımda
Uçtum pencerenden
Konmadım
Yürüdüm yürüdüm

Sağ yanımda şehri ikiye bölen nehir
Sol yanımda yüreğimi ikiye bölen acı
Sonra vedalaştık nehirle bakışıp bir anlık
O şehre doğru aktı aheste, karanlık
Benimse yolum şehir dışına
O bıraktı kendini suyun akışına
Aldırmadım bana buruk bakışına
Son evler, son ışıklar da gözden silindi
Önce köpekler vazgeçti gelmekten
Sonra yanımdaki gamla keder geride kaldı
Gözlerim buğulu bir karanlığa daldı
Kulağıma uzaklardan kurtların uluması çalındı
Dönmedim
Yürüdüm yürüdüm
Ve böyle bir gecede geldi ölümüm!

Aslan AVŞARBEY (Mülkî)
27.12.2019-Eskişehir