Sona Doğru Şiiri - Seyide Doyran

mutsuzluğun hakimiyetinde
amansız bir mutluluk fırtınası beklemekti hayat.

gözler de dolanan korku dolu çocuğu saklamak,
tok sözlerdeki tizi saklamak kadar zordu.

militan ve yağmacı düşlerle savaştı cesur ve yalnız yürekler.
bir darbe girişimini daha bol hasarla atlattılar.

kusulan her kin, bir varoluşun izini taşımakta,
kirlenen her yer paklandığını düşünürken,
pis kokuları barındırmaktaydı bağrında.

Çocuklar doğuyor,
çocuklar ölüyor
yaşayanlarsa kirleniyorlardı.

geçen her lahza derin yaralar bırakıyor ve kehribar sarısını kana buluyordu.

insanın kendisiyle süren savaşı süreken içinde
dışa vuruyordu öfkesini,
kah vatan millet diyor onu harcıyor,
kah sevgili diyor,onu öldürüyordu.

Günahtan korktuğunu söyleyip,
Allah aşkından bahsederken, kendini aklayan onlarca sebep sıralıyor,
kendisi de bu yalanlara inanıyordu.

Farkına varmadan insanlık kendi sonuna doğru doludizgin koşuyordu.