Son yemek Şiiri - Ali Veli

Issız yalnızlık kokan bir bataklıkta
Şanslı bir ceset
Tamamen çürümemiş
Anlamlı bir pozda
'Suçum insan olmak' diyen haykırışı
Cehaletin kurbanı
Büyücü yakıştırması
Buram buram fakirlik kokan
Zavallı bir kişi
'Suçum insan olmak' diyen haykırışı
Seviyordu belki böyle yaşamayı
Ezilmeyi kullanılmayı aşağılanmayı hayvanlaştırılmayı
Uzun yıllar bozulmayan vücudu
İnsanlığa delil sunar gibi
'Suçum insan olmak' diyen haykırışı
Midesinde sakladığı yemek
Arpa bataklık otu ve keten tohumu
Övünç kaynağı bildiği
Yaşamaya çalışması umudu
'Suçum insan olmak' diyen haykırışı
İnsanım ben
Cehaletin son kurbanı
Demir çağındanım ben
Çok ötelerden gelen
'Suçum insan olmak' diyen haykırışı
Devrinin en iyi temsilcisi
Bilmediği insanların değişmediği
Bildiği öğrenmenin sihiri
Korkmuştu
Cehaleti bilgi ve sevgi
'Suçum insan olmak' diyen haykırışı
Yineliyordu düşülen hatayı
Uyarıyordu insanlığı
İbret veriyordu cesedi
Dudaklarındaki kıpırtı
Pişmanlık dolu fısıltı
'Birbirimizi sevmeliydik'