Son Vermeliyim Acılara Şiiri - Gülşen Polat

Son vermeliyim acılara

Ey yar; diz üstü düşüşlerime çare değilsin,
Hücrelerimde çoğalıp, yüreğimin ritmini bozduğunu,
Geçmişten kalan anıların bölük pörçük,
Beynimin kıvrımlarında gizlenip sinsice ölüm yaydığını,
Eksik bir adres, siyah beyaz bir fotoğrafla,
Üstümdeki yamalı bir geçmişi,
Çıkarmak istediğimi nereden bileceksin!

Dudaklarımın arasında,
Acının nidaları, sözlerini unuttuğum yarım bir ezgi,
Seninle başlayıp yıkılmışlıkla son bulan,
Bir ağıtın gözyaşları ve ölü düşleriydi,
Gamzelerime düşüp yuvalanan,
Vakitli vakitsiz deme duran yaralar,
Parmak ucuyla dokunsan sızım sızım sızlayan ruhum,
Bedenime kafa tutan perişanlığım,
Yokluğunun dehlizlerinde,
Balçıklara saplı bir başınayım.
Ahhh bir dönüp baksan göreceğin ne çok şey var,
Sen bunları nereden bileceksin!

Bakışlarım ölüme gebe ha doğdu ha doğacak,
Alnımda taşıdığım geçmişin acılı izlerini,
Kimseler görmeden silmeliyim bir çırpıda.

Artık katılmalıyım;
Turnalar kervanına,
Kanat çırpıp göçmeliyim uzak diyarlara.
Acıyı, hüzünleri bırakmalıyım,
İç çekişlerimi salı vermeliyim oraya.
Yönümü çevirmeliyim Munzur’a,
İçimde dallanıp, budaklanırken sıla özlemi,
Dindirmeliyim bedenime hükmeden hasreti,
Varıp gitmeliyim doğduğum toprağa,
Yüz sürmeliyim Dersime, Munzur’a,
Son vermeliyim acılara.

GÜLŞEN POLAT
13.5.2011/ BURSA