Son Veda Şiiri - Abidin Sevgili

Seninle ilk buluşmamızda ikimizde çok heycanlıydık
gözlerine bakarken huzurla doluyordu içim
gözlerinin içi parlıyordu bir elmas gibi
bir güzeliği vardı tarif edilmez

İlk defa ellerini tutacaktım bir türlü cesaret edemiyordum
güzeliği karşısında yüzüm kızarıyordu ellerim titriyordu
uzatım ellerimi ellerine tutuğum zaman
tarifi imkansız bir mutluluk yaşadım

Seninle her zaman buluştuğumuz yere gelirdik
acıyı sevinci kederi burda paylaşırdık
yanımdayken saatler saniye
zaman ise su gibi akıp gidiyordu

Bu aşkın ayrılıkla biteceğini tahmin edemezdim
seninle yaşadığımız bu aşk meyer yasak aşk mış
ne tuhaf değilmi yasak aşkın bedeli ayrılıkmış
karşılıklı severken ayrılmakta güzelmiş

Bu park'ta ilk sevinci senle yaşadım
son acıyıda burda senle yaşamak istedim
son veda için buluştuk aynı yerde
ikimizde ayrılmayı istemiyorduk ama kader böyle

Birbirimize bakarken için için ağlıyorduk
veda için ellerini uzatı bana
ona doya doya sarılmak istedim ama sarılamadım
bu özlem bu efkar devam etsin diye

Vedalaşırken uzaklaştığı sırada
gözyaşlara boğuldum hıçkırıklarımı durduramıyordum
neden hep ayrılıklar
beni buluyor Allahım

Ellerimi kaldırdım semaya dua ettim Allahıma
Allahım canımı al alki gidişini görmeyim diye
şimdi oturduğumuz parkı gördüğüm zaman
hayallerin bir biri ardına geliyor canım sevgilim.