Son Vagon Şiiri - Hilal Saba

zamansız bir yolculuğun yolcularıydık biraz,
ardından nice ellerin sallandığı son vagon yolcuları...
herşeye geç başlamıştık ya
konuşmaya, emeklemeye hatta yürümeye...
her şeyi bir adım da olsa geriden takip ederdik ya
işte bu son vagonda bozmamıştı bu geleneği...
ardımızdan bir tas su dökülmemişti belki ama biz,
biz yine de dönmeye niyetliydik...

trenin gürültüsü fazla da olsa her vagonda sessizlik hakim-di
herkeste kendinin avukatı
ve sırf bu yüzden kimse konuşmuyordu...
pencereden hüzünlü bakışlarla etrafı seyredenler,
tavanı seyre koyulanlar,
birbirlerine kaçamak bakış atanlar,
gözlerini kapatıp uyumuş numarası yapanlar...
ortak nokta ise kafalarında yanıt bulmayı bekleyen sorular...
ilk başta bırakılan sonra gidilen yer,
önce geride kalanlar sonra kavuşulacaklar...

sıradan bir tren yolculuğu aslında dışardan bakıldığında,
vagonda sessizlik hakim, herkeste kendinin avukatı...
dava bitmişti, bir bekleyen de kalmamıştı belki geride ama biz,
biz yine de dönmeye niyetliydik...