Son Uyku Şiiri - Kağan İşçen

düşlerim soyununca gün ışığından
utanır hayat riyakarlığından
kavak ağaçlarının sesi kalır payıma
kıraç bir yanıklığın
soğuk suya arzusu gibiyim
kuru yaprakların artığı topraklı...

ne çok şey söyledim gölgeye muhtaçlığıma
ama eksik olmadı hiç sırtımdan ter
beynimin kıvrımlarında
temmuz ve ağustos yalnızlıkları
kimi zaman küçük kentli
pencereleri yere yakın evlerde
kaldı son uykum...

konuğuydum güneşini kovalamanın
yoruldum birgün kanadında ömür kırlangıcının
telaşlı bulutların arasından görünen yeryüzü kadar
güzeldi senin peşinde tüketmek zamanı
konuğuydum soğuklarda gözlerinin buğusuna
hayran hayran sokulmanın...

çağcıl bir seremoninin ortasında
ben ve sensizlik ızdırap yüklü kervanlar misali
uyumsuz içtenliğiyiz bütün öğlen sonu sohbetlerinin
ama ben ve sen değil sensizlik
göz gözü görmez bir sarılıkta olacak ölüşüm
çok üzüleceğim
sensizlik yalnız kalacak...