Son tren yola çıkarken gardan

bugün yeniden esiyor rüzgar
çiçekler açıyor gökyüzü
deniz kokuyor
martıların da simit yediği
sarhoş vapurların güverteleri
her dalga gelişinde
yosun kokuyor
kimsesiz rıhtım çiçekleri

kan-ter içinde
mesela
yerlerde ki sahipsiz izmaritler
savrulmuş masa üstünden şiirler
birbiri ardınca

ezan sesi duyuyorum
yankıları vururken duvarlara
yüreğimde aydınlanıyor kimsesiz bütün boşluklar
birçok bedende yaşlanmış ruh gibi
havalanıyorum
aklımın ucunda ki seyir defterinden

maviliklere
göklere, yıldızlara
güneşe, aya
en yürekli rüzgar
götürüyor beni
dalgalar metre boyu
pupa yelken yol alıyorum

yüreğim ikide bir yanıyor
kızıl akşamlar gibi
o saatlerde trenler sus
gemiler batık
motor sesleri zihnimin ortasında

firar eden bir çok özlemin istikameti kayıp
son izleri bozuk kaldırımlar üstünde
akıp gidiyor savrularak
seferlere kilitli
rotasız
pusulasız

son tren yola çıkarken gardan
düşlerimin içine dalan
bir ses
bir kara tren sesi
gözlerimin önünden geçip gidiyor

oluyor işte böyle bazen
bardakta son yudum
deli ve çılgın
bir gelgit var içimde
sabahın köründe
masanın üstünde bana ait bir çok şey var
gramofonda takılı kalmış plak

uçup giden kırlangıçlarım
bir kez daha geri dönmeyecek
sarmaşık bahçeli duvarlara
hasret dolu
sevda dolu
rüzgarını kaybeden uçurtmalarla birlikte
mil çekili gecelere sonsuzluğa doğru
yitip gitmiş

saat on iki hala
damarlarım mayın döşeli
hiçbir şey düşünmeden
türkü söylüyor
aklımın bir köşesi

redfer