Son Tren... Şiiri - Servet Alkan

Sen Trenleri sevmedin
Hatta büyük Garları
Ben gibi; (Anlamsız)
Bazende’nin düşlerinde
Zaida:Su perisi…
Ben çokmu sevdim sanki?
Sen gibi; (Manasız)
Nevazende’nin gülüşlerinde
Zaida:Ateşden düş…
Üçüncü mevki biletlerle
Yolculuk etmeyi…
Her Kompartıman bir hücre…
Bu hücreler bizim değil…!
Bilirim sonu/özü
Bilirim hüznü/közü
Bir ses inletir koridorları
Hezal Hezal….
İşte figan; işte ŞİVAN…!
Her el sallayan yavuklu
Geri gelmeyecek bilirim…
Belkide Hayaller ölüyor
Belkide ölen hayal değil yürektir…
Bu; imzasız bir tören/kaydı yok…!
Öyle sus ve melankoli/Sağır Kösem…
Narin parmaklar
Açılırken gökyüzüne
Ezidinin ateşidir bu…!
Bu mavi bizim değil….!
Bu pembe tonlu dudaklar
Umut olmayacak/Kirli
Kan-kızıl vakitsiz..
Bu son trendir
Bu Gardan kalkacak
Ve gelmeyecek artık
Gitme diyemeden…
Turanj mimiklerde…/Hep öyle kal..!
Zamansız vedalar sayılırmı ömürden..
Zamansızmıydı? (Zaman dediğin zalimmi dir?)
Yoksa adım adım
Haberlimi geldi bu Tren….?
Postacılar;
Getirmeyecek o son mektubu…
Yolcusu kalmayacak
Seferden kalkacak bu son tren…!
Yüreğinin dumanıyım;
Tüter biterim/Sarıya toy
Biter yiterim/Filize boy
Yiter Giderim./Zaidaya soy…!
Oy Dünya Oy….! ! !