Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'umudun hazana dönmesi ve meçhullerde sitem dolu bir gmnül ..çok güzeldi Salih bay kutlarım tam puanla selam ve dualarımla'
içeriği çok zengin ve yerince birbirine monte edilmiş hiç bir kırığı olmayan akıcı bir çalışma olmuş tebrikler. ama bu şiirinizi sayfamada göremedim tebrikler
buruk bir ayrılık hikayesi ve sevenleri ayıran katarlar,yüreğiniz dert görmesin salih bey, hüzünlüydü tebrikler
acı bir aşk hikayesi okudum....
çok acı...
gelmeyen sevgili ve giden bir yolcu...
sevgiyle kal.. azime gürlek..
Fevkalede içten duygular çok güzel olmuş kutlarım saygılarımla
Ayrılıklar....Hüzün arı bir Türkçe ile çok güzel örülmüş.Tebrikler...Saygımla
Çok güzeldi Salih Bey.Hüzün doluydu.Kutluyorum bu güzel şiirinizi.Saygılarla Mahperi KOÇ
Ya ben çok erken bindim trene,yada sen istasyonu şaşırdın
ya saatın yanlıştı,yada uykuda kaldın
Oysa aynı vagona beraber binecektik,arka iki koltukta ikimiz olacaktık
aynı durakta inip,el ele gidecektik
Söz verdi gelir dedim saatlerce bekledim,gelenleri sen sanıp boşuna ümitlendim
yaktığım her sigara,ümidimi tüketti
Görevli annons eti,yolcu kalmasın dedi,son bir kez dönüp baktım,sonra çaresiz bindim
tren hareket etti,oradan uzaklaştı
O an sanki o vagon üstüme geliyordu,nefesim daralıyor sanki can veriyordum
koltuğunda hayalin,yüreğim çarpıyordu
Tren ilerledikçe,dünyam kararıyordu,hediye etiğin tesbih teselli veriyordu
cüzdanımın önünde küçük bir resmin vardı
Siyah beyaz resmini göğüsüme yasladım,çocuksu bir titreme tüm benliğimi sardı
bir kaç damla yaş gözümden döküldü
Gözlerimi kapatım sonra uykuya daldım,son durak anonsuyla irkilerek uyandım
yavaş yavaş meçhule başımı alıp gitim
Çok etkileyici ve güzel bir anlatım tarzı yürekten kutlarım TOPRAĞIM emeğinize sağlık...selamlarımla
Hayattan bir kesit. Keyifle okudum. Tebrik ve selamlarımla.
bende kitabın olduğu için zaten zaman zaman zevkle okuyorum bu duyarlı davranışın yani imzalı kitabını taaaa buralara bana ulaştırdığın için her zaman elime aldığımda duygulanıyorum tekrar teşekkür ederim ve bu güzel şiirinden dolayı kutlarım sevgilerimle.....
müzeyyen başkır
Bu şiir ile ilgili 31 tane yorum bulunmakta