Son Tepe Yok Şiiri - Güven Sert

aşılmaz dağların yolcusu muydu bilemedi
ama yinede vurdu kendini dağlara.
bir gün batımından önce varmaktı umudu
günün yeni doğduğu yerlere.
biliyordu erişilmez ideallerin peşinden koştuğunu
ve razıydı bu yolda tüketmeye ömrünü.
bilmek istemediği tek şey bildikleriydi
ve yalnızca düşünmek istediklerini düşündü.

molalarında yürüdü yolculuklarında koştu,
istemedi kanatlanıp uçabilmeyi,
istese uçabilirdi yine de istemedi.

sökemesede dağların dişlerini kökünden
kanırttı gücünün yettiğince,
pişman olmadı yaptıklarından
ya da pişman olacaklarını yapmadı.

bir ağızdan söylenen türkülerin
özlemiyle yandıda yol boyu
ah uçabilseydim, demedi
önüne çıkan hiçbir tepeye
bu sondur umuduyla bakmadı
ama izinde vermedi
yüreğindeki kıvılcımın sönmesine.

öğrenmişti hiç bir tepeye
bu sondur dememeyi
hatta ardı görünsede son tepenin
kendini parçalarcasına
o son tepeye tırmanmaktansa
geri dönmeyi tercih ederdi.

bilirdi ki son tepe yoktur
ve yoktur yolculuğunun sonu.

yine de vurdu kendini dağlara...