Son Telve Şiiri - Muhammed Emin Daştan

Ayan beyan ortada değilmi haykırışlarımız
Sancılı olsada varoluşlarımız
Hatta ayrılıklarımız

Hangi şarkıda hangi yüz
Hangi tebessüm hatırlatmadı ki seni bana
Uzağımda ki yakınlığım benim kaçışlarım hep sana
Titreyen kalemimden dökülen mısralarım
Başımı yastığa koyduğumda canlanır hatıralarım

Olmasa ne olur ne çıkar
Ne kaldıki sankı yanıma kâr
Bir avuç umudu çok gören ey nazlı yâr
Sanmaki yüreğimde küllenmiş sevdam hala yanardağ

Kaçtıklarıma yakalandım hep tek çıkmaz sokağımdın
Kimseler bilmedi bendeki hüznün kederini
Soluğu kesilmiş yarınlar bıraktım kendimden kaçtım
Tebessüme hep borçlu kaldım
Oda hiç sormadı bana derdimi

Dürüp büksem heceleri
Yinede gelirsin bana sormadan geceleri
Sevdanın en gizemli en sitemli hali
Ağzıma almadığım yeminleri çiğnemedim ki
Avazımın çıktığı yerde susar
Yine sana koşar içimdeki deli

Hiç olmak ne demek hiç..
Boğazın düğünlenmesi nefes alıpta konuşamamak
Acılar yarışmaz bilirimde
Sevdanın benmiyim son neferi

Ne hacet,kadere değil kırgınlığım
Peyderpeyi eksilen ben miyim
Yoksa bende ki sen mi

Azdan çoğa çoktan aza koydum
Hiç bir zaman dengelenmedi terazim
Yahutlar anlamsız
Eş dost sohbeti sana gelmeden de olmuyor hani
Evet çokmu yoruyor
Olsun...
Onlarda kalkıyor gidiyor bir zaman sonra
Kalıyor akhâm kesen ben
Oda son telveyi hep sana ikram ediyor..