Son Şiiri - Yusuf Işık 3

son

Sayısız bozgunun sonunda
Acının eşiğini aştığın ve
İzlerini silmeye çalıştığın
Özdenetimsiz
Ayyaşın tekiyken bile
Fazlasıyla ciddiye aldığın
Yaşamın çakıllı kıyılarında
Cennet cehennemi ararken
Belletilen bütün duaları
Unuttuğunu ayrımsarsın
Oysa içten içe de
Hiçbirini bilmediğini
Dahası bile isteye
Ezberine almadığını
Kendine itiraf eder durursun
Lekeler çokça derinlerde
Nerdeyse yitmişliğin
Sınırına dayanmış dururken
Tedavisi mümkünsüz
Tamamlanmamışlık
Hissi de galebe çalınca
Ucube bir yalnızlığın
Ortalarında kalmanın
Hoyrat gerçekliğinde
Güneşin en tepede olduğu
Kızgın zamanlarda
Ferahlık olsun diye
Yağmur beklemek
En çok da sana yakışır
Kendi yalnızlığında boğulmanın
Hazır kıta yolculuğunda
Yadırgatıcı bir sevinç duymak
Balık hafızanın suçu olsa da
Zamanını sonlandırdığında
Asla ve katiyen
Herhangi bir ödül
Beklemiyor ve dahi
İstemiyor olsan da
Sana açık olacağı savlanan
Bütün kapıların
Ardına kadar açık ve
Seni bekliyor olsa da
Hepsini de
Elinin tersiyle itip
Yüzlerine kapatacağını
Bilmek bile
Sonsuz ferahlık veriyor
Öyle değil mi?..26.6.22