Son-suz Şiiri - Fatma Karaca

Son nefesini yitirdiğinde anlarsın,
her bir nefesinin bayramın olduğunu;
şükredersin zifirin ihtişamına,
susturamazsın çırpınışlarının sayhaları çarpışırken
dört duvar arasında
var-amadıklarına. olamadıklarına.
sırtındaki bir yığın ucube anıya.

Öyle kaybedersin ki,
Tesellisi yoktur eteklerinde biriktirdiğin acıların
gecenin her bir hücresinde yok olmaya mahkumdur benliğin
güneşsiz dudaklarından; sapsarı. kupkuru.
Öyle kaybedersin ki,
kulaklarına dolar ayak sesleri,
çınlatırlar serapa ah edenlerin,
köhne duvarların kahkahası siner öte yandan
o acınası müstehzi geçmişine
gecenin şehadeti düğümler bu gülünç çığlıkları
yok olursun. her bir hücrende.. iliklerinde..
son oluşunu sindirmektedir çürük ruhun sinsice.
öyle yok olursun ki, çok sonradan görürsün;
ayak seslerinin yerle bir ettiklerini.
öyle yok olursun ki,
çok sonradan görürsün
hayatını aydınlatanların nasıl sönüp gittiğini.
saatin işlemektedir tiktak, yokluğa..
taziyelerin bekleşmekte cıvıl cıvıl kapında
çepeçevre anılarını yağmalamakta
zaman kahpesi
kekremsi rutubet
kalemler ve duvarlar
çerçevedeki resim
ağır ağır sendeleyen sardunyalar
sen gibi devrik, sen gibi pejmürde..
usul usul, boğuk boğuk küfrederken rüzgar çığlık çığlığa
ağlarken sitemle sardunyalar
yorgan altı hayallerin altında ezilmiş uzuvlarına.
incecik sicimler sağır ederken yanaklarını
çatırdamaya başlarken her bir zerren inil inil
boşluğa,
Öyle bir yok olursun ki..
Yokluğun başkentine şiirler yazarsın;
iki sayfa çok gelir, iki satır az.
Varlığına muhtaç olduklarının yokluğundaki mahrumiyetine ağlarsın.
Giden bir başlık götürür lügatinden,
eski sayfalara yeni başlıklar atamazsın.