Son şövaliye Şiiri - Şair Yatakkuşu

Eski kitaplardaki şövalye gibi
kimse onu almasın diye,
altımda,
kanayan yüreğimin altında,
daha dün kalçamda sallanan
yüz defa şanlı olan kılıcımı
yatırdım.

Borum, ne kraliçe ne kral
ne de bir saat evvel ölen, yok olan
kardeşlerimi çağırmaz artık.

Kılıç, kırık boruyla
bende kalan herşey.

Şimdiyse,
eskiden kel ayılarla
kahverengi akbabalarla
kaplı olan tepelerden
akar Selçuk askerler
aşkımızın çevreyolunda
zalim arabalar gibi.