Son Sınır Şiiri - Kasım Kobakçı

Doğal olmak,
Saçmalık,
Hangi ruh, anlıyor ki onu,
Sen, varoluşunla titret,
Duyabilen var mı, özünü,
Maddiyat varken,
Yaratılış,
Ne yapsın dinginliği, sadeliği,
Özdeşlik de, ne demekmiş,
Adı kaldı, kendisi yok,
O artık, hayallerde.
*
Ey tohum,
Senin suçun, zamansızlık,
Erkenden zorlamışsın, beton dünyanın toprağını,
Ne anlasın, hissiz çağdaşların saflığın kıymetini,
Bu boş sözler, geçmez menfaat dünyasında,
Anlat bana, neyin var maneviyat.
*
Güneşin izine, çizilmiş anlamlı manzaralar,
Yaradan'ı düşünerek, geçirilen şafaklar,
İçtenlik yansıtan, gülen bakışlar,
Tarih sandığına, bırakılmış artık,
Gerçek aşklar.
*
Sen, yalınlık şarkısı söyleyemezsin, ey taze filiz,
Senin akranların, ellerinde araç,
Taklit ederken hayatı, seni kim hatırlayacak,
Sende olanlar değersiz, bizde geçen kurnazlık.
*
Kimse kavramaz, bugün ne demek,
Hakikat için, benlikten vazgeçmek.
*
Yapaylık apaçık, burası modern hayat,
Sahte ifadeler çekedur sen, hepsine bin hayret.
*
Sert laflar revaçta, edebiyat bizce bilinmez,
Fark ettin mi bak, ne olur unutunca doğallığını bir can.
*
Ruhların kirliliği, yansımış hep yüzlere,
O da sorun mu canım, kazançtan haber ver sen,
Değişir, kapatılır tabiilik geçmişte,
Sanki organların sahibi, emanet de ne demek,
Caka satana bak, çıkarken estetik merkezinden,
Güzellik timsali hanım,
Gurur cilası sürmüş, rimel diye gözüne.
*
Aman dürüstlük de neymiş, doğa çoktan aşılmış,
Yüreğin dayanır mı bilmem, utanma bizden sıyrılmış,
*
Saf aklını bulandırma, biz daha da derinleşmeyelim,
Sonu gelmez çirkinliğin, kimse de düşünmez o denli derin,
Büyük medeniyetten kalan, izlere eyleme ağlayış,
Senin çabanla mı düzelecek, koca dünya,
Bu da kaçış yolumuz, nerede sorumluluk,
Aman dokunma sakın, burada düzeltmek yasak,
Bir post gibi, ters çevrilmiş erdemler,
Ustanın sözüyle, hepsini ters çevirmiş giymişiz,
Ey yükseklerde dolaşan, zırhlı yiğitler,
Son sınır ne halde, siz neredesiniz.