Son Şiire Beş Kala Şiiri - Yılmaz Sarı

Kimsenin bilmediği,
bir yer,
bir hal,
bir yamaçta.
Gecenin içinde
sayarak düşlüyorum
Çokluğunu.
Kendimi çıkarıyorum
Seni topluyorum kalanla
Elde, kalan yalnızlığın dişil hatırası.

Hüznüme şiir damlıyor birden,
Şiir renginde bir coğrafya da
Hüzünbaz iklimler kuşağı
başlıyor.

Durmadan kanıyorum
Tansık bir sevi tragedyasında.
Yazılacak son şiir için,
İmge dileniyorum
Ütopik bir düşün kapı aralığından.
Belki gözlerinden,
Gülüşünden belki,
Belki...
Ya da bir dilim umut
Kurak yalnızlığıma.

Son şiir için,
Bitmeyecek bir mısra için
Beynimi sıkıyorum
Kalem ucunda.
Gecelere dolduruyorum siluetini
Düşlerimin tek davetlisi sen.
Lambamın aydınlığında
Duvara aksetmiş
arkaik resmini arıyorum durmadan
Kendi yanılsamalarımda.

Bilmezsin.
Şairleri topluyorum başıma
Her gece.
Son şiir,
Son imge,
Son umut için.
Gülüşün denizlere akıyor, mavi.
Dilin unuttuğum
Bir ritüelin içimde dirilişi.
Son şiir,
Son imge,
Son umut için.
Hürmüz ve Ahriman kavgası
Benliğimin köşebaşları.
Habil ve Kabil'in kılıcı
boynumda durmadan.
Ne yana kaçsam.
Her yön bir son.
Tek kaçamağım
Son şiirin,
Son İmgesi.

Yılmaz Sarı