Son Şiir Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Eşkıya yüreğime çığ düştü nerdesin be sevgili
Acının bedenim de volta attığı anlardayım
Dilimde yarım yamalak bir sevda
Stabil acılarımın derin iç döküşü
Kemiyetsiz bir acının ete kemiğe bürünme serenatları
Bir mum yerde kendinden geçmiş
Yırtık pırtık bir halı al götür eskici der gibi
Ve ben yalnızlığımın deminde
Bir ayyaş

Umut diye vurduğum bu kaçıncı bardak birbirine
Hani cancana deyip yudumladığım
Kaçıncı kadeh
Aklıma takılan sensizliğin varlığı
Hani gitmeyecektin
Düğüm düğüm yokluğun
Tıpkı ilmek ilmek sevdan gibi
Demini almış bir aşkın kokusu yok burnuma gelen
Senler her bir yana saçılmış
Benler sancılı
Ah yürek hanemdeki betimsiz cümle

Tarifsiz bir aşktı hayalim
Sen baştan aşa şiir ben baştan aşağı aşk olacaktım
Sen acı oldun ben ise hasret
Kim yanlış yazdı bu hikayeyi
Dokundururken üzülmedi mi kalemi yüreklerimize
Silgisi kaleminden önce biten ben
Susmalı mıydım yoksa keskin ve sert kelimeler mi kurmalıydım
Yutkunup yutkunup seviyorum dediğim günler dünlerde kaldı

Ne güzeldi gözlerine aşk ile bakarken titremek
Dudaklarımda kıvranan doğmayan kelimeler ve benim düşmesinler çabam
Ne güzeldi adı sen olan sen kokan her bir hikayem
Şimdi anlat diyorum kalemime
Dolan gözlerle bakıyor göz bebeklerimin ta içine
Aşk diyorum bu olsa gerek
Peki neden acıyorum
Neden bulutlu göz bebeklerim
İhaneti bilmez ki yüreğim
Şatafatlı hayatların arka sokaklarındayım
Kolumda jilet kesiği senler
Ergenlik yıllarım geliyor aklıma
Sahi ben hiç çocuk olmadım ki ergen olayım der gibi
Kaşlarım çatılıyor
Bir iki üç nefes almak bile acı geliyor
Yaşamak ise ızdırab

Birine ihtiyacı var aklımın
Yalan bile olsa geçecek diyen birine
Geçmeyeceğini bildiğim bu kaçıncı acı
Yine kendim sarıyorum düşünce kanayan dizlerimi
Tıpkı üzülünce ağlayan gözlerimi kolumla sildiğim gibi
Hayal di ve bitti diyorum
Aynada gülen yüzüme
Gitmesi gerekti gitti
Bitmesi gerekti bitti

Yok hayır ağlamıyorum
Gözlerime sensizlik kaçıyor
Ve açık kalmış yine acılarımın demirden kapısı
Gözlerimi sular basıyor
Bir daha açmamak üzere kapatıyorum gözlerimi
Mecalsiz bedenim Azrail le son kez oturuyor
O umutlarımı yasladığım bir ayağı kırık tahta masaya
ve bu defa kaybediyorum
ölüm santim santim nefes nefes ilerlerken bedenim de
Bir bebek doğuruyorum
Göbek bağı hala kanlı
Tıpkı göz bebeklerim gibi

Bekliyorum bu bir rüya yada film olmalı
Bir yerlerden ansızın birileri çıkacak diye
Ne gelen var nede giden
Kuş uçmaz kervan geçmez yüreğime kar yağıyor
Ve buz tutuyor sevinçlerim
Sahi güldüğü gösteren resimler nerede
Yorgunum uzanıyorum boylu boyunca hayatın son yolculuğuna
Kapatıyorum yavaşça gözlerimi
Düşüyor kollarım iki yana
Ayak parmak ucumda acının çıbanları patlıyor
Ve dilimde ucu sökük sevdan
Tek bir söz takılıyor dilime
Hoşça kal sevgili ben ölüyorum
Hoşça kal
Bu son veda
Son şiir
Benden buraya kadar