Son Şiir Şiiri - Ahmet Arelov

Ağaçlar yaprak dökerler hep sonbaharda,
İlkbahar gerek yaprakların açması için.
Kış unutturdu ağaçlara sonbaharı
Dert gerek tasa gerek,
İlkbahar gerek,
İlkbahar için unutmak gerek.

İnsan en çok sevdiklerinde tıkanır,
Kaybetmek istemez aynı bir oyuncak gibi.
Hayat zaten oyuncağın kendisidir insan için,
Ama kimse sevmedi seven insan kaybedebilir çünkü
İnsan bencil aynı şairler gibi

Unutmak gerekir, ama unutmadan önce sevmek.
Unutmak isterse insan, ilk önce sevebilmeli.
Yağmur gerekir toprağa ama, yağmur için çoraklık.

Unutmak gerekir,
Bazen unutmak için öldürmek.
Seven insan öldürür,
Öldüren insan ilk önce kendini öldürür
Yeniden doğmak için.
Doğmak gerekir,
Doğmak için ölmek gerekir.
Unutmak için doğmak gerekir.

Ağlamak gerekir hüngür hüngür.
Ki eğer dünya sadece bir gözyaşıysa ağlamak.
Acımak gerekir ağlamak için
Ve acının yanında merhametsizlik.
Gülmek gerekir sonunda,
Gülmektir anlamak çünkü,
Gözyaşı gülen surata karışır,
Ağlayan yüz katılmalara
Ve unutmak gerekir,
Unutmak için dua etmek.

Ayrılmak gerekir
Yaprağın daldan ayrılması gibi,
Ve dal kalır yapayalnız.
Yaprak ise solar bir insan gibi.
Binlerce yaprağın arasından,
Ayrılmak gerekir küçük çocuklar için.
Küçük sevinçlerdir insanı yaşatan,
Küçük hüzünler gerekir
Ayrılıklar gibi.

Unutmak gerekir yaşamayı,
Hep yeniden öğrenirmiş gibi.
Unutmak gerekir bir mum gibi.
Sönmek gerekir sönmek için unutmak,
Unutmak için ayrılmak