Son Sevda Haykırışı Şiiri - Destan Kabadayı

Sonsuz bir sevgiyle başlar sanırsın ilk aşkın,
Hiç bitmeyecek bir rüya gibi,
Ne varsa kendinden koyarsın ortaya,
Bazen yüreğini bazen de en ince hislerini,
Oysa zaman celladıdır bitmez sanılan herşeyin,
Yüreğe hapsolmuş hiçbir aşk yoktur,
Ne demir bir parmaklık engel olabilir aşka,
Ne de bir çift ağlayan göz,
Her aşkın affı ihanetinde gizlidir,
İşte bu yüzden,
Bütün ayrılıklar hep aynı kokar,
Biraz hüzün biraz da ihanet,
Ve sen sevgilim,
Kalbinden sevgimi söküp atarken uzaklara,
Sol yanın kanayacak sonra bir gün aniden,
Şöyle sahici, şöyle gerçeğinden,
Umutlarını tek tek yargılayıp asacaksın,
Sebepli sebepsiz dolacak gözlerin,
Teselli olmayacak yarana hiçbir merhem,
Bütün sözler anlamsız kalacak,
Bütün gülümsemeler yalancı,
Bütün günler aynı birbirinin,
Gözlerin sık sık uzaklara dalacak sonra,
Gecenin bir yarısı gökyüzüne bakacaksın,
Birden gözlerinden kuşlar gelip geçecek,
Kanatlarına sığınacaksın kuşların,
Yalancı olduklarını bilmeden,
Hiçbir yağmur ıslatmayacak fakat hüznünü,
Hiçbir güneş yüreğini ısıtamayacak,
Seni anlatmayacak hiçbir şiir, hiçbir şarkı,
Hiçbir uzaklık yakın düşmeyecek canına,
Ve hiçbir yakınlık anlamayacak kahrını,
Oysa insan en çok ıslanmayı ister sevgilim,
En umutsuz kaldığı zamanda,
Oysa insan en çok kendi yanlışına ağlar,
Oysa insan en çok tek başına kaldığında anlar gerçeği,
Anlayacaksın, anlayacaksın fakat;
Yetmeyecek o vakit hiçbir şeyi anlamak,
Ne gözyaşların anlatacak beni sana,
Ne de ardımda kalan son bakışın,
Sen kırık kadehlerin müptela sevdalısı,
Söyle;bu aşka nasıl kıydı son sevda haykırışın...