Son serçe kuşları Şiiri - İlyas Kaplan

gergeflere dizili yoksulluklar
birkaç satıra sığmaz ki
geceydi ve yalnızdılar
dertleri yığın yığın
lime lime ayaz
karanlık ilmek ilmekti
gece çok ağırdı
çare eriştirmeye gittiler
ikişer beşer, bir akşam vakti

hasretin avlusunda uyuyan ürkek serçe misali
muhtaçların gölgeliğinden özlem iklimlerine vardılar
şurada bir avuç imbat
burada bir tutam çığlık

uçurum kokan dalgın ellerde
ikiye bölünürken bir somun
rüzgar giyimli çöllerin son devriyesi açlıktı
rehin akşamlarda
dil ile deşilen gönül yaralarıydı
son haykırışla
birlikte vardılar son menzile

gökyüzünde son ıslak buluta gülümserken
vurulan son serçenin umutsuzluğunu bitirmek için
bir hilal aydınlattı ilkin
gönüllerin içini
ve esrarlı dalgalar vurdukça
vurmadaydı başlarını taşlara
son sükun için

yapayalnızdılar
dağlara alacalar, sevdalara kül düşmekteydi
ıssız sıcaklara muhtaçtı yetimler
göğüslerindeki en derin nefesler duyulmuyordu

acıdan bihaberdi
kendi kalabalığında hep yalnız yaşamaya mahkum olanlar
ayaz iliklerine değmişti
lambasız yerlerde bilaller ağlaşıyordu
dolunay gecelerini infaz etmedeydi yoksulluk
günlerin çarmıhından kan damlıyordu gariplerin başına

ağır ve sessiz akan ırmaklarca çoğalıyordu
tam gençliklerinden vurulmuştu ömürler
ayrılık cümleleri kuruyordu hep
iyiliğin ıssız eteklerinden uçup gitmişti
son serçe kuşları

çığlıklarını yumruklayanların sesine
yusufçukların kanadından melekler düşüyordu
her akşam yeni baştan
kısık nefesinde pervaneler yanıyordu
ısısı alınmış bir ateşti göz yaşı

redfer