Son Senfoni Şiiri - Mustafa Kemal ŞEN

Yaşam iki nokta arası çizgi,
Arkası görünmez buğulu bir cam.
Bilsen dağılacak muntazam dizgi,
Böyle seslenirdi meçhulden hocam.

Tutun semaları üşmek üzredir,
Bir güneş doğmamak için batmakta.
Bir ses ki gelse ölen dirilir,
Düşüncem çileme çile katmakta.

Taşıdığım sanki bir dünya yükü,
İmdat desem bu yük ne çare derde,
Yarın bir umuttur pişmanlık dünkü,
Uçurumdan iniş gayeymiş yerde.

Tutamadım kaçtı incelen iplik,
Yakalaması zor sanki bir duman.
Kainatta değil bende gariplik,
Her şey gitti... Kaldı elde dar zaman.

Bir şeyler kaybettim ama neyi,
Bildiğim pek yüce ulvi bir değer,
Ömrümce aradım o üç heceyi,
Hep o aklımdaki, ‘inancım’mış meğer

İntihar ipimi sardım boynuma,
Kaç zaman düşünü gördüm bu halin,
Gerçekleri bir yar gibi koynuma.
Alıp da içine girdim gecenin

İlmini öğrendim ve cahilleştim
Sırrın sırrı neymiş kaçarken arşta
O kapandı durdu ben durmaz eştim
Suya yazı yazdım bir ufak karışta

Yalanlardan dünya kadarbıkkınım
Elveda zaman ve mekan elveda
Bitmez korkulardan artık sıkkınım
Merhaba zindanlar suçum merhaba...

Ağlamak nedir işte ben unuttum,
Çileler çileler, derken böylece,
Gözüme düşmüş son yaşı kuruttum,
Uçtu elimden o nimet öylece...

Gerçek böler bazen gaflet uykumu,
Kalk yaşayan ölü idrak zamanı,
Görürüm gözüme o dolan kumu,
İşte bu bendeki en kötü anı...

Sahte aydınlıklar oldu karanlık,
Yalnızlık sır gibi içime doğdu,
İçim bir ürperdi bir gitti anlık,
Fikir gürültüsü sesimi boğdu...

Takılan, aklıma üç beş soruydu,
Yaşatıp da verdi cevabı hayat...
Bu çektiklerimin büyük zoruydu,
Ve kalbim karadır ve fikrim bayat...

2000