Son şehrim Şiiri - Halil Karakaş

Bilinmezler diyarı,Yağmur damlası,Şafak ülkesi,sessizlerin sokağı,son şehir,
Son şehrin kardeşi….

Sana son şehir demek isterdim
Son şehir o olmasaydı
Sen kalblerde eridin
Gözlerde yaş oldun
Ve buharlaştın soluk soluk aşk oldun
Yağmur gibi yağdın
Sayfalarda iz
Satırlarda hece
Gecenin karanlığında hilal olmak sana düştü…
Güneş o olmasaydı
Sen güneş olurdun amma..
kaderinde hep geceleri aydınlatmak vardı
Hep yük çekmek…

Ağlamak sana düştü…
O şehre uzak oluşandan mı?
Bu hazan gözlü bulutların anlamı…
Mevsimlerin ah mevsimlerin….

Sana son şehir demek isterdim
Son şehir o olmasaydı
aşkların ve hasretlerin bundan mı…
Ortaasya gelip sende duruldu…
Erzurum aktı seni buldu
Konya seni zikretti aşk ile ağlayan ney oldu
Bursa sen,
Edirne sen dedi durdu …
Ve son şehirde seni hecelemişte 14 asır evvel
Kutlu şehirde kutlu nebi kutlu şehir demişti ya
Bilenler biliyor ve duyuyorlar…
Hala o kumandan ve ordusunun kılıç seslerimi bu hazan
Bağrında orduların ki binlerce yiğittir yatan
Her yiğitte bin nağme
Seni anlatmak mı nerde heyhat..
Ya bağrından saçılan şanlı akıncıların
Yaşlı gözlerini sıkıp bağırlarında hasret yumaklı…
Seni terk edip giden ve gidip dönmeyenlerin …
Susuyorum kemali edeple karşındayım
Son şehir ve sen …. Güneş ve ay gibisiniz…
Zaman bir gece muamması ve görünen sen…
Kim ne derse desin bu günlerde ışık sen…
Yükün ağır mı ağır
Bağrın yanık mı yanık
Aşk son reddinde
Hazan dolu bir gecenin seher vaktinde…
Servin yamacında hiranın gözlerinde hasretle bakan sana bakıyor…
Muştusu beklenilen şehir…