Son Şarkı Şiiri - Kağan İşçen

kırıklığımı anla
doğru adreslerin yanlış mektuplarıydık
ağlamadık
kalem kırdık mevsimlere
anlamaya çalışmadan zamansız yağmurları

şimdi sessizlik en büyük infilak
o bir yağmur telaşıyla korkak koşmak
kirli bir sabah akşamında
sade yapraklı bir dal gibi bekleyişli
o narin adımız
yağmur sabahının akşamı

sahnemiz sevmek
ayrılık dekorumuz
ve susarak söylüyoruz
son şarkımızı
yağmur sabahının akşamında

yağmur yağıyor
kent ağlamak oluyor
yani herşey sen oluyor
yağmur ayaklarımı alıyor
alıyor sensizliğe mahkum ediyor
sensizliği bir çiçekçi dükanının önüne götürüyor
kahroluyorum
o anın adı sensizlik oluyor

ritm tamam
dramatik bolerom
şimdi tam ortandayım
görüyorum
iki arada bir derede kalmış sesini
ortandayım şaşkın
unutmam
unutamam bu çılgın sürprizini
yani gidişini
son şarkımızın sessiz ağlarını çekerek
gözlerimden

kısık sesli susardık
susarak ağlardık
söylerdik son şarkımızı
bir orkestralar susmazdı
susmazdı dört malum mevsim
şahit olurdu bu çığırtkanlığımıza
son şarkımıza

ruhumuz dört koldan açık denzilere prangalanırdı
gözü yaşlı bir çocuk olurdu sevmek
kim olursa olsun
sevmek trajik bir umu
ölüme ve ayrılığa yürüyen buluttur tüm evren

şimdi senin sözde öyle bir ölüşün vardı
beni benle aldatan
göç muştuları gibi
yağmur bulutları tebessümsel umularını beklerken
yeryüzünden
bilinmezliğinden beklentisizliğimin
yolsuz yolculuklara durmuş savaş fermanları gibi
sefer emri aşksız bir aşktan