Son Pişmanlık Şiiri - Güven Tekin

Yaralı, yorgun bedenim, suskun dilim,
Ölümün kollarına doğru, adım adım yürürüm.
Sevmenin zamanı bitti, çıkmaz sokaktayım.
Azrail sarmış, dört bir yanımı artık.

Oysa elimi uzatmistim, son bir umutla.
Hiç kimse tutmak istemedi, yorgun bedenimi.
Yüreğimin,içinde yaralarim kangren oldu.
Sırtımda,yediğim darbelerin, izleri ile doldu.
Musallaya yatirmislar, sessiz bedenimi.

Son bir helallik ister imam, herkesten.
Herkes şimdi pişman, ama neye yarar.
Unuturlar iki gün sonra,hepsi tek tek.
Kalırsın bir başına, sonsuz yolculuğunda tek.

Hayatta olduğu gibi, mezarlıkta kalabalık.
Onca kalabalık arasında, kalırsın bir başına.
Sessiz çığlıklarım, huzuru bulur sonunda.
Sesimi duymayan herkes, pişman olur sonunda.

Şimdi pişman olmaları, neye yarar.
Görmediniz,kör oldunuz, bana karşı.
Şimdi dindi, kanlı göz yaslarim, huzura erdi.
Toprakla bütünleşti, yorgun bedenim.
Huzura erdi sonunda, mahşer günü.