Son Perde Şiiri - Ertuğrul Bolten

Sen bir kumarbaz, ben ise, kumar kağıtları.
Oynayan her zaman sen olmuşsun,
bir kozdan ibaretmişim ellerin de.
İhtiyaç duyduğun da,
yaşadıklarının arasına koymuşsun.
Dağıtmaktan hiç korkmadığın,
bir deste kağıtmışım.
Bilmeden; şehvet dolu sohbetlerine
meze olmuşum.

Ellerimi bile istemeyerek tutmuşsun yıllarca.
Yüreğime, nasıl kör kaldığını anlatmama gerek yok.
Sevdim ulan seni delicesine sevdim.
Sana kötü konuşanları bir bir sildim.
Bak teselli bulacak bir dostum da yok.
Sigaramın dumanı gibiyim artık.
Nereye savrulduğumu bilme den yaşıyorum.
Yüreğimin Kabe si gibiydi yaşadıklarımız.
Dönüp dolaşıp kendimi sende buluyorum.

Aşkı öyle bir anlattı ki dilin.
Seni sevemediğim den endişelendim.
Oysa ben seni yüreğimle dinlemişim.
Bil isterim; terk edip gittiğin günden beri.
Yitik, derbeder, kederliyim.
İzlerini takip ediyorum sanki.
Sokak sokak hatıralarının peşindeyim.
Bak bugün yine oradaydım hep gittiğimiz mekan da.
İnadıma; bizim şarkımızı çalıyordu kemancı.
Bir tesadüf mü ya da kader mi bilmem.
Bakıyorum da; değişen hiçbir şey yok sanki.
Değişen bir tek şey var, oda sen ve ben.

Hep aynı yere otururduk hatırlar mısın.
Bizim için boş bırakırdı emin baba.
Sanki bizim için vardı o masa sandalyeler.
Vazoda solmayan güller, bozulmayan mezeler.
Kemandan hiç eksilmeyen aşk dolu nameler.
Yoksun biliyorum ama varlığın yokluğun dan beter.
Sana olan nefretimi bile bile ısrarla ağırlıyor beni keder.
Göz yaşlarım kadehimdeki şarabıma.
Umutlarım kemanın ezgilerine karışıyor.
Ne zaman gitsem o lanet olası kader karşılıyor.

Ah ulan, ne vardı sanki seni düşünmesem.
Senin yerine başkalarını koyabilsem.
Unutsam, unutsam ki artık seni sevmesem.
Kalbime dur! Desem, dursa da seni görmesem.
Defalarca sorgulayıp, yargıladım düşüncelerimi.
Bu nasıl bir aşktır tanrım?
Bu nasıl bir zayıflıktır?
Bu nasıl bir aptallık?...
Böylesine derin düşüncelerin
ağırlığında kaybolmuşken.
Araladığım kapının gıcırtısına döndü Emin baba.
Huzurlu sesi ile

Hoş geldin evlat, baş tacısın.
Geç otur bakalım yerine...

Yürüdüm ağır adımlarla.
Göz ucuyla bir baktım, her şey aynı hala .
Her şey bıraktığımız gibi.
Masadaki güller, eşsiz manzara,
kemandan dökülen ezgiler...
Bu son dedim içimden.
Seslendim, emin baba!!!
Bir şişe şarap ver, kırmızı olsun.
İkide kadeh koy masaya.

Tabakamı çıkardım , usulca sardım sigaramı.
Derin bir nefes çektim yalnız değildim.
Anılar benimle birlikte oturdular yerlerine.
Bende doldurdum kadehimi size yok dedim bu sefer.
Kaldırdım havaya, yaşanacaklara diye seslendim.
Bu defa tek başıma, bu defa ölürcesine,
dibine kadar içtim.
Bu gün farklıydı en büyük hatam.
Bu gün farklıydı unutamadığım...
Çünkü; anılarınla birlikte,
seni bu gün bu masaya bırakıp gidecektim.

Birden omuzuma dokunan el ile irkildim.
Gömüldüğüm yaşanmışlıklarım dan uyandım.
E anlat bakalım evlat.
Ne anlatayım emin baba, her şeyi biliyorsun zaten.
Şişeler eşlik ediyor bugün sana,
bak buda bitmek üzere.
Çocuklar! Bir şişe daha açın bu masaya.
E hadi bir kadehte bana koy.
Bugün farklısın evlat.
Bugün her zamanki gibi değilsin.
Hayırdır? anlatmak ister misin.

Neler çalmış ben den baba,
ne hallere düşürmüş beni.
Amaçsız yaşamışım onun yüzünden.
Şu düştüğüm hallere bak.
Ne yediğim lokma dan ne içtiğim sudan,
ne de uykularım dan keyif almıyorum.
Evet evlat; kimileri aşkı bir kadının çantasına.
Kimileri; elma şekerine benzetir.
Kimileri, iliklerine kadar yaşar bu duyguları.
Kimilerinin umurunda olmaz.

Nasıl yani? anlamadım be baba...
Bu masaların hikayesini anlatmaya kelimeler yetmez.
Bu mekan, bu sazlar, bu gözler, kulaklar.
Ah be evlat... Ne ayrılıklar, ne kavgalar,
ne mutluluklar gördü bilemezsin.
İçelim evlat sonra bırak artık.
Göm yüreğinin acılarını buraya.
Bir daha da dönüp bakma arkana .
İçtik; saatlerce konuştuk, saatlerce ağladım.
Göz yaşlarım ile ;
düşüncelerimi, masadaki hatıralarımı yıkadım..
Kalktım usulca yerimden...
Hesabım ne kadar emin baba?
Bu gecenin hesabını göz yaşların ödedi evlat...
Hadi git yoluna.

"EbolteN"