Sokul Bana Şiiri - Ertuğrul Bolten

Kimsesiz kalmışım, yüreğimin kıyıların da.
Yalnız bir hayata uyanıyorum her sabah.
Geceler yoldaşım, umutlar sırdaşım oldu.
Sorgusuz sualsiz, bırakıyorum kendimi yokluğuna.
Hüzünüm ün ağırlığından tutamıyorum
kayıp giden gözyaşlarımı.
Sana dair hayallerim, mucizevi çöl çiçekleri gibi .
Göz yaşlarım ile besleniyorlar hiç durmadan.
Yanı başımdasın biliyorum.
Seni bulmak istiyorum;
Sana giden yollar, korkutuyor beni.
Düşüncelerim de kayboluyor,
yine bir başıma kalıyorum.

Gönlüm kırgın bu hayata.
Dilim de sessiz sitemler, tenim de hissiz bekleyişler...
Şimdi ne söylesem; biliyorum, umursamayacaksın.
Ama bil ki; ben bu hayatı,
saçlarına tutunarak yaşıyorum.
Yoruldu bedenim, duygularım, düşüncelerim .
Senli günlere özlemim artarken,
bir yandan da, azalıyor yarınlara inancım.
Son demlerimi yaşıyorum artık.
Daha ne kadar direnirim,
dayanırım bu yalnızlığa; bilemiyorum...

Keşke karanlıkta yol gösteren ışığım,
umudum olsan.
Huzuru, mutluluğu arayan bedenimi.
Kollarınla, yüreğinle sımsıkı sarsan.
Yüzüme, sıcacık nefesini koyup;
ömrümce üşüyen ellerimi,
kora dönmüş dudaklarının ateşi ile yaksan...
Bakma yüreğimin hissiz, duygusuz atışına.
İçimdeki umut, güven kendi kendine ölmedi ki.
Faili meçhul cinayetlere, kurban etti yalan sevdalar.
Ağır yaralar aldı düşüncelerim, duygularım.
Bir kez olsun, hak ettiği sevgiyi görmedi ki.

Ömrümün büyük bölümünde, yalnızlığı sevdim.
Çoğu zaman küstürdüler beni bu hayata.
Aşk sandığım insanlar da, uzun uzun yollar devirdim.
Bir çok mola verdim; saçma sapan bedenler de,
yerli yersiz düşünceler de.
Meğer yorganım kısa, yastığım rahat değilmiş.
Doğru zamanlarda, doğru duygularda uyuyamamışım.
Yoruldum artık; kalbimin, acı dolu çırpınışlarına
şahit olmaktan.
Sen de kendimi, kendim de seni aramaktan.

Uzun zamandır, tatmadığı bir aşk ile
kucaklaşmak istiyor hislerim.
Aç gönül gözünü! Al artık beni içeri!
Ölüyorum ulan ölüyorum sensizlikten,
Bir kez olsun dokunsan yüreğinle yüreğime.
Zaten yürek yangınım, bitirmiş tüm bedenimi.
Çok iyi biliyorum; sevgiye ihtiyacı var ruhumun.
Ne olur, sevginle sarıp sarmalasan beni?
Ansızın çıksan karşıma...
Bu yorgun bedenim, seni görmezden gelebilir mi?
Hadi bakalım, söyle bana?
Yüreği yanan insan, aynı yerden iyileşemez mi?

Bir yanım isyankar bu hayata,
hasretinle yanıp tutuşuyor.
Bir yanım, esaretinin altına girmekten,
deliler gibi korkuyor.
Özleminin yağlı urganını,
yokluğunun idam sehpasında taktım boynuma.
Çıkarıp atayım diyorum ruhumu bedenimden;
olmuyor!
Çünkü; öyle bir sen oturmuş ki düşüncelerime
aşkın huzurun da diz çöktürüyor.
Bekle diyorum kendime, bekle.
Bir gün dikilecek karşına,
aç gönül kapılarını diyecek.
Belki tesadüfen yanlışlıkla girecek hayatıma.
Kazara da düşsen yüreğime,
tutup ellerinden çekersem namerdim.
Öleceksen; yüreğimin aşk nağmelerin de öl isterim.
Şundan eminim elimi göğsümden çekmeden
seninle ölüme giderim.
Hadi Sokul Bana...