Son Nakış Şiiri - Elif Turan

Bu mu rüyalarda gördüğüm dehşet?

Soluksuz soğuyan simsiyah gece

Dibi olmayan kuyulara gömülür vahşet

Düz duvara tırmanırken küçülür gölge

Baş tarafı geniş, ayak ucu dar bir oda

Tahtadan yapılmış upuzun bir mekan

Sanki toprak değecek gibi cılız vücuduma

Hayalim uzanmış soğuk tabutuna, dolmuş zaman.

Karış karış karardı toprağım

Savaşlar, cinayetler gördü geçirdi.

Suyumla değil, belki kanımla sularım.

Göz perdem kalktı, günüm geceme yetişti.

İki gözüne mil çekilmiş bir âmâyım.

Kula kulluk etmekten büküldü belim.

Bir kargayım ki güvercinler arasında kapkarayım.

Kâh yüzyıllık uykumdan uyanırım kâh ölürken dirilirim.

Fal taşı gibi açıldı gözü hayvanın

Yıldırımlar içinde süzülüyor. Nasıl?

Dökülen tüylerini topladım kanadımın

Hapsettim akbabayı kalmadı bir fasıl.

Tek kurşun uzağım özgürlüğe

Savaş alanını terk ettim arkama bakmadan

Dünyayı verdiler nasırlı ellerime

Uyandım, gözümü yakan uykularımdan.

Bir temmuz soğuğu ürperdi tenim

Ellerim üşüdü, ateşler içinde

Merdivenin son basamağına gelivermişim.

Açtım pencereyi yol verdim kıyametime.

Kimine kurtuluş, kimine yok oluş

Bu sonsuzluk ki benim sonum

Hayatımın sonu değil asıl sonucu olmuş

Ben varken o yok, o varken ben yokum.

Gölgem değil, gövdem karardı asıl

Ateşin harlısını denk getirdi kader.

Küçücük omzuma Kaf Dağı’nı yükledin. Nasıl?

Gördüğüm, görmediğimin aynasıymış meğer

Her şey ipin ucunda gizli bir düğüm.

Kararır göğün kalesi, yükselir derinlik.

Nadide bir kumaşın son nakışı ölüm

İnanana yolculuk, inanmayana sonsuz sessizlik.