Son Mektup Şiiri - Osman Yasin Turhan

Bir saba bestedir gözümde tüten
Yangın amma aheste
Vuran damarlarıma her peste ki mest olurum
O kemankeş -ki sanki sen- vurdukça derdest olurum

Gel gör ki ne tanbur ne de sensin kalan
Yalnız ben ve sigaram yanan
Benim gibi
O her zamanki mahfilimden sana yazıyorum
Evet yine rutubet ve tütün kokuyorum
Oysa gariptir, sanki bu izbe ahval
Bir rayiha i abdaldı senin için

"Latife-i ahrar
Amma da ahrar
Nice baharlar satarım bu güz için"

Burada her şey memleketi andırıyor
Bu ulu bozkır, parlayan güneş bizim lakin
Yine bizi yandırıyor

Ve andırıyor bulutları bazen dumanın o yüce raksı
Ciğerlerime değmeden ağlıyor
Heyhat, durduramıyorum asrı
Akrep ve yelkovan, birbirini kandırıyor

Diyeceksin ey mahpus bu şikayet neden
Bu çile bitsin isterken her beden
Ahu, haneyi tende bitiyor esaret
Son bir kez duyup sesini gerdanından öpmeden

Bir hayalden öte değil artık o minik kahküllerin
Yanaklarında haleler çizen asil beneklerin
Derinlerimi süzüp dururken o bal rengi gözler
İnsafına sığındım deruni gamzelerin.