Son Mektup Şiiri - İlhami Güneyler

Şaşırdım;
Postacı mektubunu getirdi, bugün...
Telefon, bilgisayar varken;
Sen mektup yazıyordun! ..
Şaşkınlığım kat kat arttı, okurken,
Ne tanrıya nede bana, yoktu sitemin.
Tam tersine sevgi doluydu sözlerin,
Bir gün bir yerde, görüşmek umuduylaydı vedaın.

Dikkatimi çekti, iki cümlen! ..
‘’Cesaretin yoksa aşka, niye sevdin? ’’
‘’Korkuyordun aşktan! niye umut verdin? ’’
Yazarken elin titremiş, ağlamışsın...
Belli ki bu soruyu sen!
Kendine sormuşsun...
Ama cevabını, benden istemişsin! ..

Dön bak birlikte yaşananlara, hatıralara…
Bir ölümdü kalan, yaşatamadığın bana...
Ölümüne sevmekti,öğretemediğim sana...
Rüya değil; gerçek sözlerdi, verdiğim sana...
Hayalden bile ırak yalanlardı, verdiğin bana…
Şimdi düşün'' Kimin cesareti yok? '' Ölümüne aşka...

Sen desende!
’’Bir gün bir yerde görüşmek umuduyla’’...
Ben bitiriyorum! Son mektubumu, ‘’Elvedaıyla’’.
Okurken güleceksin! son cümlem ‘’Elvedaa’’...
Madem bitti! niye yazdın diye, anlamsızca...
Sanacaksın ki! Seviyorum seni hala...
Aşkı öğretemediğim! sakın aldanma...
Bu mektubu yazdıran! Tek duygu acıma...

(05.05.08, 02.35)