Son Kuşlar Şiiri - Ayşe Uçar

bu gece göğü kucaklayıp
saklı cennetin duvarlarına çarptım
tuz buz oldu yıldızlar...
bıçak kesikleri attım şehrin arterlerine
kutsal ne varsa kanadı kirli kaldırımlara

bir ihtilale aralandı sorgulayan gözlerim
çoğul sessizliklere parmak basan yüreğimi
mengeneye vurdu şeytanın elçileri
utanır mıydı bilmem ben ağlarken
çocuk gülüşlerimi çalan suretsizler

tanrım! bana geri ver sabrımı
ve konuşan dudaklarımı
yeniden aç! gönül gözümün çakralarını
yağmurdan ıslanan toprak kadar yumuşak tut
katı yanlarımı…

son göçmen kuşlar da firar etmeden
uyandır çocukların masum kalplerini
son güneş düşmeden, ısıtsınlar buzdan kalelerini
tam mahşere beş kala dursun saatler…

tüm savaş suçluları bir adım öne çıksın
dar ağaçlarına çekilsin çekirge kafaları
doğunun ve batının tüm rüzgârları tükürsün
meymenetsiz suratlarına…

kaybettiğimiz insanlığı yeniden bağışla
elma ağacının hatırına
yeniden as dallarına
çürümüş kalplerimizi
utancından arınsın
kirli ruhlarımız

tanrım! ...
tüm insancıl yanlarımla yalvarırım
cennetin duvarlarından son kez
bir kapı daha arala...
son kuşların kanatlarında
çırpınan asi ruhlarımızın
sende son bulması hatırına…

27 /07 /2011