Son kuşlar Şiiri - Demir Zengin

Nehir boyundan toprak ölüsüne doğru
Pencere önlerinde birikir kara bela kuşları
Zeytin gölgesinde arınır zakkum acıdan
Kanat çırpar derine,gider a gider
Rüzgarı taklit eder son kuşların sesleri

Son kuşları topladım kör aklımın ucuna
Portakal kokulu bir ekim ayında
Zehir gök de toplanır giderse kuşlarla bir olup
Bulutlara koşar a koşar acının çocukları
Kahır iner evimize-soluklar soluksuz kalır
Son kuşlar giderse kerahat vaktine döner saatler

Sanki bir ölümsüzlük perdesi kuşların uçuşunda
Süzülür yedi katman
Pençelerinden karanlık dökülür
Son kuşların yuvaları örtülü ölüm ve kandan...
Fesleğen yaprakları altında yaşar gri felek kuşları
Uçar a uçar yangınıma dogru...
Son kuşlar uçarken ölmez...

Sürü sürü,çığlık çığlık
Uzanıp bir baştan bir başa arşı kaplar...
Son kuşlar gelir, çatlamış dirseklerimden öper
Gökten bir tüy düşer usulca avuçlarıma konar...
Ocağımı nereye kursam, arar bulur beni
Göğsümün ucuna konar a konar kuzeyin kuşları
Yaradan bereden önümü yönümü göremem...

Tedirgin kuşlar ve yıldızsız bir gece...
Nur tufanı kopar tenha gözyaşlarından
Ağaç dallarını savurur doğudan batıya
Öksüzlerin adını yollara kazır son kuşlar
Son kuşlar giderse saatler kerahat vaktine döner

Çıplak taşlara uzanır şu kanatsız bedenim
Etten bir fırtına kopar
Seher yeline vurulup sahipsiz gölgelerde tüner
Göç vaktini çiçekle süsler,süzülür gurbet boyunca...
Son kuşlar telli duvaklı gelin olur...

Titrek kanatlarıyla gider a gider son kuşlar
Kalbimden ağır ağır havalanır
Bulutlara koşar a koşar acının çocukları
Karanlık dökülür pençelerinden
Son kuşlar uçarken ölmez