Son kurbanlar Şiiri - Mehdi Korkmaz

Sana son şiirimi adıyorum
İlk şiirimi adadığım
Bütün yıkıntılarını
Ve bütün heybetli yapılarını
İçimin arka odalarına kitleyerek
Tarihi eser değerindeki
Paha biçilmez anılarımızı
Çürümeye terk ediyorum.
Seni bende öldürüyorum
Çığlığını bir ben duyacağım
Enkazını yine ben….
Senle geçen onca günlük
Zahmetli,hurda evimizi terk ediyorum.
Bütün yaşananlarla beraber
Yok saydığım o zamanlar
orada yaşasın istiyorum
sensiz ve bensiz…
bir de sana döktürdüğüm
o ölümsüz cümlelerimde….
Söylene söylene temize çektiğin
O mürekkepte yaşasın onlar
BIRAK ÖLMEZLER!
Zamanın kesintisiz nehrinde
Tanrılar her birimizi bir kıyıya savurduğu günden beri
Ne şiirlerimi kimse temize çekiyor
Ne de zihnimdeki kargaşa duruluyor
Her anım karmakarışık
Her düşüncem başlı başına anarşik.
Evet anarşik düşüncelerle yaşıyorum artık
Hiçbir kural tanımayan hislerle
Yalnız
Yarı huzurlu
Yarı huzursuz
Ve burukça
Mayışmış rakı tadında mutlu…
Sana adadığım son şiir bu
İlk şiirimi adadığım!
Acıtsa da
Avuçlarımda çivi kokusu bıraksa da
Yalnızlığımın çarmıhında
Mutluyum bir başıma
Yeni bir aşka merhaba diyecek gücüm yok
Aşk gençleştirmez
Ya ihtiyarlatır
Ya öldürür..
Ben ihtiyar
Ben yarı diri
Ben sonuna kadar davacıyım
Yaşadığım bütün aşklardan…
Gülüşüme kanlar sıçradığından beri
Çöl fırtınaları içinde
Bir karınca yuvasına sığındım.
Ne kimse bozsun istiyorum yuvamı
Ne de kimse görsün o derin inzivamı
Ben yalnızca ben yaşayayım istiyorum
İntaharımı..
Fırtınalar dışarıda kopsun
Uzaktan yürüsün kervanlar
Çöl kendi içinde kavrulsun
Ben ruhumda savrulayım..
Kimseler görmesin istiyorum düşlerimi
Düşlerimi insanlara gösterdiğimden beri
Katledilmelerinden kurtaramadım çünkü
Ya ihanetin namlusuna çakıldılar
Ya da yobazlığın çarmıhına çekildiler….
Bu sana adadığım son şiir!
Sen dünyana
Dünya bir yana
Ben yalnız rüyama kalayım istiyorum
Artık ilişme!
Ölürüm….
SON NEFESİNDEYİM ÇÜNKÜ BÜTÜN AŞKLARIN…….

TRABZON/2002