Son Kucağın Kara Toprak Şiiri - Mehmet Yaş

Saraylarda yaşasan da,
Son otağın kara toprak.
Yere ayak basmasan da,
Son konağın kara toprak.

Kahi yanıp, kahi dona,
Daldan, dala kona, kona,
Her yol er geç erer sona,
Son durağın kara toprak.

İlk nefeste bile tekler,
Bazen birkaç sene ekler,
Kollarını açmış bekler,
Son kucağın kara toprak..

İmkân var mı? Hâşâ! Redde;
Mana olur her bir madde
Tavını bulunca radde,
Son ocağın kara toprak,

Bir gün yaprak daldan düşer,
İstediğin kadar yeşer,
Hiç unutma sakın beşer,
Son yatağın kara toprak.

12.12.1973 / Sinop