Son Koruklar Hazani Şiiri - Seyfi Karaca

Yamacleyin ikindilre dereden tepeden uzaktan
Aglayasi tükenmis bulutlari gitti gelmezlere ismarlayan
Yalnizligin ve kimsesizligin varilacak en uzak yeri, güz kadar sefil ve serpe
Perem perem dagilmis cil yavrusu bütün kuslar en cok kirlangiclara rastlayan
Bildircin talihsizi
Her bir esyadan bir tutam hikaye ile birikerek üstüste damlayan zaman
Ille tabip benim diyen poyraza medetle
Sonbahar sonbahar
Sonbaharin…
Kovuklarina diplerine üzüm salkimlayarak hali vakti sizim sizim sizlayan
Kimsesizligin sahibi son koruklardan
Aci yel yordami rüzgarlarin tesellisini mülkeyleyip
Bayirlara vurgun dagbaslarina müjdeler eyleyip sisten dumandan
Küskün biraz
Biraz veda
Biraz hüzün mahli kül ve atesle
Isli damlardan tüten hasrettir ve titreyen dallarda fikri hayaline dolasik keder
Tüyü telegine sari gazellere karisir gider
Goncalar güller eskiler yeniler allar yesiller
Ömrü hazandan
Giden göcene tomur tomur tomurcuk

Seyfi Karaca……….Ekim / 13