Son Kapıda Gülümse Şiiri - Mehmet Şahan

SON KAPIDA GÜLÜMSE

Beden ruha bürünüp aldığın ilk nefeste,
İlk kapıda ağladın, son kapıda gülümse!
Her ahvalde görünüp girdiğin o kafeste,
Evvel ahir bu yolun son durağı ölümse;
İlk kapıda ağladın, son kapıda gülümse!

Her varını beşer bil, aşırınca sarılma;
Her yarını şaşar bil, şaşırınca darılma!
Her narını taşar bil, taşırınca kırılma;
Evvel ahir bu yolun son durağı ölümse;
İlk kapıda ağladın, son kapıda gülümse!

Yüreklerde harlanıp dünün masal olunca,
Seherlerde nurlanıp günün hayal dolunca!
Gönüllerde sırlanıp ömrün zeval bulunca,
Evvel ahir bu yolun son durağı ölümse;
İlk kapıda ağladın, son kapıda gülümse!

Baharları yaşayıp türlü renkte göründün,
Şuh nefsini okşayıp her zillette süründün!
Ruhu tende yok sayıp garabete büründün
Evvel ahir bu yolun son durağı ölümse;
İlk kapıda ağladın, son kapıda gülümse!

Öyle tohum üret ki yeşerince solmasın,
Gerçek ürün türet ki beşerince olmasın!
Ömrü öyle tüket ki kederince dolmasın,
Evvel ahir bu yolun son durağı ölümse;
İlk kapıda ağladın, son kapıda gülümse!

Pir-î Fâni der ki kul, neden varım der ise?
Gayet safi ve makul, nedir kârım der ise?
İnsan için en makbul, kime yârim der ise?
Evvel ahir bu yolun son durağı ölümse;
İlk kapıda ağladın, son kapıda gülümse!

MEHMET ŞAHAN (PİR-Î FÂNİ)
29.03.2022 – İSTANBUL