Son Kale'm... Şiiri - Emin Alsancak

Bir tren kalkıyordu mutluluk yurduna.
Nazarı değen yolcularla dolu.
Sadece uzaktan üfleyebildim ruhuna.
Binemeden ben, o tren yok oldu...

Başlangıçta göze alınmıştı kavuşamamak.
Hiç görmedimki zaten, aşkın başka halini.
İçimde iniltiler, nereye kadar bu saklamak.
Acizliğim; ateistin yaptığı gizli dua gibi...

Son Kale'm, umudumun bitiş çizgisi.
Rüzgarımı dindiren yegane limansın.
Sabır bir ilaç, huzur ise meyvesi.
Tek duam, yüreğin buna dayansın...