Son kalan Şiiri - Nagihan Arslann

Kendi dünyama hapsettim benliğimi
İç çekerken kırdım tüm kelimelerimi
Son bir defa diyerek yanılttım kendimi
Son enkazdı kalan sonsuz daimi

Aldırmayıp düşürdüm tek tek yıldızlarımı
Çarptım masaya dizlerim kanadı
Ellerim vurdu günaha son tokadı
Otur ve düşün dedi bu yılları

Düşünmeliydim bu hengameyi
Yolu , yolcuyu , evi , avı , avcıyı
Takip etmeliydim kendimi
Önce dağıtıp sonra toplamalıydım bu yazgıyı

İçime dönmeliydim ebedi evime
Kırıldım aslında hiç kırmamışken
Yoruldum aslında hiç yormamışken
Üzüldüm aslında hiç üzmemişken

Nagihan Nur Arslan