Köhne ahşap bir bankta oturuyorum,
Soğuk ve sisli bir hava var peronda.
Gecenin son trenini bekliyorum,
Seni bekliyorum o eski istasyonda.
Peron lambaları solgun, sönük yanıyor.
Karşımda upuzun, eski bir taş duvar…
Duvarda mavi bir yazıyla aşk yazıyor;
Özlemim artıyor, gözüm yaşla dolar.
Trenin hüzünlü düdüğüyle irkildim,
Sisin içinden belirdi titrek ışıkları…
“Yoldayım.” demiştin—akşamdan bekledim,
İşte son tren de istasyona yaklaştı.
Kırmızı vagonlar perona girdi bir bir.
Tekerlekler durdu rayların üstünde.
Kapılar usulca açıldı ağır ağır…
O son trenden kimse inmedi—sen de.
𝐘ü𝐤𝐬𝐞𝐥 𝐒𝐚𝐫ı
Kopenhag, 9 Ekim 2025
Yüksel SarıKayıt Tarihi : 12.10.2025 22:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!