Son istasyom Şiiri - İbrahim Özdemir 2

SON İSTASYON

Kozamıza mayhoş rüzgârı gibi esmişliğimiz,
Olsun be elbet mutlu olmuştur, işte son an,
Şehmenli dünyada olmuşuz, avı olmayan avcı
Çöldeki bir çamur yığını gibi,
Kâinatın ortasına mıhlanmış çivi,
Acısıyla, sevinciyle yeşillenen bir filiz,
Bu gün yarın diye olmuş kendi halinde bir ağaç,
Zaman tünelinde kimi burada,
Kimi ta uzakta budaklarını özleyen çınar,
Sıska bedenlerin sıngınlığına vaveylası,
Sanki yaşam müsabakasında,
Takvim yaprağını bile yırtmaya yetimsizlik,
Issızlığın karanlıkta kasıklara basıp,
Göz kamaştırma adaletsizliği,
Var olmuş, iş görmüş, kullanılmış,
Adaletsizce yıpratılmış acı şekilde hezimetsizliğin,
Kırıkmış hayat testisinin önce gökyüzüne,
Sonra var olduğu yere mıhlanmış ta kendisi
Bir adımlık toprak tünelinde,
İsteksizliğin mecburi sevdası son istasyon.

(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR