Son Halim Her Halimdir Şiiri - Kağan İşçen

1.

eski kışlardan kalma yoksunluğumdu kent
yaban kazlarının son sesleriyle
sokağından ayrıldığımız...

2.

ve dudaklarımız üşürdü
yalnızlıklarımız ikinci el öpüşlerde
çok gürültülü susmuşuz
dünyaya kör birer pus yorgunuyuz...

3.

karnı aç çocuklar gözlerime bakınca
ağlıyorum en çok
kış grisi akıyor gözlerimden
ben üşümeyi yurt edinmişim
özgürlük ve eşitlik
süt beyaz bir aydınlıkta
çalıncaya kadar kapımızı...

4.

sorusuz kalınca anlamsızlaşır anlar
insan kendine tutkulu gömülür
sevisiz kaldırımlarda düşkün gölgeler
arttırır yalnızlığın yükünü...

5.

son halim her halimdir
sen hiç sen olmadığın için
ilk kez
öleceğim sadece...

6.

geceye saklanmıştın
karşıladın bilmediğim soğuk bir yağmurla
çocuksuluğumun korkulu şaşkınlığını
beni görmedin bile...

7.

boğuk havalarda ev daha güzel gözümde
neyi olursa olsun
seviyorum paylaşmayı
özellikle en doğal olanını...

8.

kimseler yok yolda
palamutlar kafa tutmuyorlar karanlığa
uzak ışıklar da
göz kırpmıyorlar artık
hiçbir yalnızlığa
ve sesler
hayata pay bırakmayacak kadar
soğuklar
istanbulda...