Dilimiz Can Yakıyor Şiiri - Mecit Aktürk

Şecerede "şerefli" yazsa dahi ne çıkar
Sözümüzde sevgi yok, dilimiz can yakıyor
Gönüller kan gölüyken insanız demek sıkar
Sazımızda sevgi yok, telimiz can yakıyor

Ham idik olmak için dergâha geldik lakin
Hârında piştiğimiz ya nefretti ya da kin
O yüzden melun mutlu, kendinden emin, sakin
Közümüzde sevgi yok, külümüz can yakıyor

Sorsalar bu cihanda en mahir arı bizdik
Gönül saraylarında nice bahçeyi gezdik
Zakkumda karar kıldık; gülü, goncayı ezdik
Özümüzde sevgi yok, balımız can yakıyor

Bir umut özlemiyle çevremize her bakış
Yanaklardan süzülen çehreye kordan nakış
Virane gönüllerde otağ kurmuş kara kış
Gözümüzde sevgi yok, selimiz can yakıyor

Yaklaşırken yerküre sonuna yavaş yavaş
Utan diyor insana her vahşet, talan, savaş
Yazık, müsbet dururken menfiye onca uğraş
İzimizde sevgi yok, yolumuz can yakıyor

Dört Kitap ayan beyan Mâbud tek olsa ne ki
Ahde vefa arayan mabetler dolsa ne ki
İnsan aslına düşman, gölgesine öteki
Va'zımızda sevgi yok, kulumuz can yakıyor

Bilsek de göçebeyiz, ölüm var, ömür kısa
İblise köle olduk, nefsin eline asa
Dile, göze, gönüle has cevherken, hülasa
Tarzımızda sevgi yok, hâlimiz can yakıyor